CHICHEN ITZA

Chichén Itzá znajduje się w na półwyspie Jukatan w Meksyku. Jest to zrujnowane, porośnięte roślinnością miasto, które pod koniec XIX wieku odkrył archeolog amator, Amerikanin Edward Herbert Thompson.

Miasto zostało zbudowane na początku naszej ery przez Majów. Jego nazwa pochodzi z czasów przedkolumbijskich i w języku Majów znaczy u źródeł Itzá. Największy rozkwit nastąpił od około 450 roku do X wieku, gdy podbili je Toltekowie. Doprowadziło to do przenikania się kultyry Tolteków z kulturą Majów.

W mieście okryto drogę, która miała 300 metrów długości i 6 metrów szerokości, wyłożoną czerwonymi cegłami. Na jej końcu znajduje się naturalne zagłębienie o głebokości 40 metrów i średnicy 60 metrów, które prawdopodobnie pełniło rolę studni ofiarnej. W czasie wielkiej suszy wrzucano do niej dziewice, aby przebłagać boga deszczu. Na dnie znaleziono duże ilości przedmiotów ze złota, nefrytu oraz gliny.

Majowie wznieśli w mieście ogromne kamienne budowle, świątynie, pałace, galerie z kolumnadami. Jedną z takich budowli jest Świątynia Wojownika, w której widoczne są także wyraźnie wpływy sztuki Tolteków. Filary zbudowane w kształcie Pierzastych Węży, występują postaci wojowników oraz rzeźby wpół leżących postaci zwane Chac Mool. W mieście wybudowano także piramidę schodkową złożoną z dziewięciu tarasów, na której szczycie znajduje się światynia.

                                                                      Photo Scape

W Chichén Itzá mieści się posąg boskiego pierzastego węża z ogromną paszczą i ogonem wskazującym na niebo, a także wzniesiona na dwóch kamiennych tarasach kopuła, która służyła prawdopodobnie jako obserwatorium astronomiczne.

Kolejnym budynkiem jest Tzompantli - platforma czaszek. Zbudowany jest on na planie prostokąta o bokach 60 metrów na 12 metrów. Czerwone kamienne ściany budynku zostały ozdobione czterema rzędami czaszek, które prawdopodobnie przedstawiają odcięte głowy jeńców, którzy byli więzieni w Tzompantli.

W mieście znajduje się również kilka boisk do obrzędowej gry w piłkę. Gra polegała na przerzuceniu piłki przez kamienny pierścień. Długość boiska sięga nawet 150 metrów.

 

Photo Scape

TADŻ MAHAL

Tadż Mahal znajduje się w Agrze, w zachodniej części Niziny Gangesu. Jest on najsłynniejszą budowlą Indii. Budynek ma cebulasty kształt, z wieżyczkami na skrzydłach, środkowa kopuła ma 17,7 m średnicy i 24,5 m wysokości.

Tadż Mahal został wybudowany przez Szahdżahana, indyjskiego cesarza z dynastii Mogołów, dla uczczenia pamięci ukochanej żony Arjumand Banu Baygam, zwanej Mumtaz Mahal, co znaczy perła pałacu.

Mumtaz Mahal zmarła wkrótce po urodzeniu czternastego dziecka, a Szahdżahan ogłosił dwuletnią żałobę narodową: zakazał świętowania, słuchania muzyki, używania perfum, a także noszenia biżuterii.

Postanowił on także wybudować mauzoleum. Do pracy sprowadził architektów, rzeźbiarzy z Persji, Turcji i Samarkandy, z Wenecji natomiast pochodził dekorator wnętrz.

Prace nad mauzoleum zostały ukończone w roku 1648 roku, natomiast budowę otaczających budynków oraz perskiego ogrodu zakończono 5 lat później. Przy pracach brało udział 20 tysięcy robotników.

Tadż Mahal na całym świecie uważany jest za najcudowniejsze dzieło architektury indyjskiej, w Indiach uznane jest za świętość narodową, narodowe dzieło sztuki.

Photo Scape

MACHU PICCHU

Machu Picchu leży około 100 km od Cuzco, po wschodniej ścianie Andów Peruwiańskich, między szczytami Machu Picchu i Wayna Picchu na wysokości około 2300 m n.p.m. Odkrył je w 1911 roku amerykański profesor z uniwersytetu Yale - Hiram Bingham.

Machu Picchu było osiedlem Inków wzniesionym w połowie XV wieku. W latach 1537-38 Inkowie z niewiadomych powodów opuścili miasto.

W Machu Picchu archeolodzy odkryli liczne świątynie i budowle o charakterze religijnych. Jedną z takich budowli jest skalna platforma z granitowymi schodami, którą archeolodzy nazwali Intihuatana. Podobne budowle służyły Inkom jako zegary słoneczne.

W mieście znajduje się również dobrze zachowana Świątynia Słońca oraz półokrągła wieża z ołtarzem ofiarnym zwana Torreon.

Miasto było położone na różnych poziomach i żeby zachować dobrą komunikację Inkowie zbudowali liczne schody, które łącznie mają około 1200 stopni.

Z centralnej części osiedla wznosiły się setki tarasów uprawnych, na których Inkowie uprawiali ziemniaki, warzywa oraz zboża. Ziemia do uprawy pochodziła zapewne z położonej 500 metrów poniżej osiedła rzeki Urubamba.

Badania archeologiczne ujawniły, że miasto były zamieszkane głównie przez kobiety, które to najprawdopodobniej były ajillas - wybrane dziewczęta składane jako ofiary w obrzędach kultu Słońca. Machu Picchu jest uważana za sanktuarium Dziewic Słońca.

Photo Scape

PETRA

W sierpniu 1812 roku szwajcarski podróżnik i badacz Bliskiego Wschodu Johann Ludwig Burckhardt odkrył leżące pośrodku pustyni starożytne miasto, wykute w stromych ścianach wapiennych, zabarwionych odcieniami różu i czerwieni. Odkrytym na nowo miastem była Petra, która leży na terytorium dzisiejszej Jordanii.

Petra (po grecku skała) była dawną stolicą królestwa arabskiego plemienia Nabatejczyków. W IV w. p.n.e. to koczownicze plemię osiadło na otoczonym górami płaskowyżu, dostępnym jedynie przez wąskie przejście, nazywane Sik al-Barid.

W ciągu następnych trzech wieków Petra stała się ośrodkiem handlu na skrzyżowaniu dwóch wielkich szlaków handlowych: jeden łączył Zatokę Perską z Morzem Śródziemnym, a drugi Syrię z Morzem Czerwonym. Kupcy przybywali tam ze swoimi karawanami, by odpocząć, zaopatrzyć się w żywność i wodę, a także sprzedać część swoich towarów. Nabatejczycy czerpali dochody z podatków nałożonych na karawany, a także z ze świadczonych im usług. Z czasem sami mieszkańcy Petry zajęli się handlem, a miasto szybko się bogaciło. W tym okresie powstały liczne budowle, na zachodnich stokach masywu Dżabal asz-Szara wykuto wiele świątyń i komnat grobowych. Styl rzeźbiarski w jakim powstały budowle historycy sztuki określają jako symbiozę sztuki hellenistycznej i orientalnej.

Photo Scape

Największa świątynią w Petrze był tak zwany Deir, czyli monaster. Wykuty również w skale, na niewielkim wzniesieniu na północny zachód od centrum miasta. Na pierwszy rzut oka Deir przypomina Kasneh, choć jego ogromne rozmiary – wznosi się na wysokość 40 metrów – i położenie nieco na uboczu nadają mu jeszcze bardziej imponujący wygląd.

W 1985 roku Petra została dodana do Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO, a 7 lipca 2007 roku uczestnicy globalnego głosowania wybrali ją jednym z nowych siedmiu cudów świata.

Photo Scape

KOLOSEUM

Koloseum jest jedną z najwspanialszych budowli antycznych. Kiedyś demonstrowało potęgę Rzymu, dzisiaj budzi respekt i zachwyt zwiedzających.

Wspaniały amfiteatr, mieszczący się na terenach parku Domus Aurea Nerona, został wzniesiony przez cesarzy z dynastii Flawiuszów. Budowa rozpoczęła się w 72 roku za panowania Wespazjana i wykończona w 80 roku przez Tytusa, stąd też budowla zwana jest amfiteatrem Flawiuszów. Z kolei nazwa Koloseum pochodzi od ogromnego posągu Nerona o wysokości 36 m., który znajdował się w pobliżu amfiteatru.

Photo Scape

Koloseum jest budowlą na planie owalu o obwodzie 527 m., długości 188 m. i szerokości 156 m., z 4 kondygnacjami sklepionymi krzyżowo, doskonale przemyślanym systemem korytarzy, schodów i wentylacji. Elewacja zewnętrzna o wysokości 50 m podzielona była 4 rzędami arkad: dorycką, jońską, koryncką i zwieńczona wysokim murem z małymi oknami oraz pilastrami korynckimi, między którymi pierwotnie były zawieszone tarcze z brązu. Amfiteatr nie posiadał dachu, ale w czasie deszczu czy silnego słońca rozciągano nad trybunami i areną zasłonę (velarium).

Bogato dekorowane wewnętrzne korytarze prowadziły na widownię liczącą ponad 50 tysięcy miejsc siedzących, a także kilka tysięcy miejsc stojących. 80 wejść, w razie potrzeby umożliwiało bardzo szybkie opuszczenie amfiteatru.

PhotoScape