CHICHEN ITZA

Chichén Itzá znajduje się w na półwyspie Jukatan w Meksyku. Jest to zrujnowane, porośnięte roślinnością miasto, które pod koniec XIX wieku odkrył archeolog amator, Amerikanin Edward Herbert Thompson.

Miasto zostało zbudowane na początku naszej ery przez Majów. Jego nazwa pochodzi z czasów przedkolumbijskich i w języku Majów znaczy u źródeł Itzá. Największy rozkwit nastąpił od około 450 roku do X wieku, gdy podbili je Toltekowie. Doprowadziło to do przenikania się kultyry Tolteków z kulturą Majów.

W mieście okryto drogę, która miała 300 metrów długości i 6 metrów szerokości, wyłożoną czerwonymi cegłami. Na jej końcu znajduje się naturalne zagłębienie o głebokości 40 metrów i średnicy 60 metrów, które prawdopodobnie pełniło rolę studni ofiarnej. W czasie wielkiej suszy wrzucano do niej dziewice, aby przebłagać boga deszczu. Na dnie znaleziono duże ilości przedmiotów ze złota, nefrytu oraz gliny.

Majowie wznieśli w mieście ogromne kamienne budowle, świątynie, pałace, galerie z kolumnadami. Jedną z takich budowli jest Świątynia Wojownika, w której widoczne są także wyraźnie wpływy sztuki Tolteków. Filary zbudowane w kształcie Pierzastych Węży, występują postaci wojowników oraz rzeźby wpół leżących postaci zwane Chac Mool. W mieście wybudowano także piramidę schodkową złożoną z dziewięciu tarasów, na której szczycie znajduje się światynia.

                                                                      Photo Scape

W Chichén Itzá mieści się posąg boskiego pierzastego węża z ogromną paszczą i ogonem wskazującym na niebo, a także wzniesiona na dwóch kamiennych tarasach kopuła, która służyła prawdopodobnie jako obserwatorium astronomiczne.

Kolejnym budynkiem jest Tzompantli - platforma czaszek. Zbudowany jest on na planie prostokąta o bokach 60 metrów na 12 metrów. Czerwone kamienne ściany budynku zostały ozdobione czterema rzędami czaszek, które prawdopodobnie przedstawiają odcięte głowy jeńców, którzy byli więzieni w Tzompantli.

W mieście znajduje się również kilka boisk do obrzędowej gry w piłkę. Gra polegała na przerzuceniu piłki przez kamienny pierścień. Długość boiska sięga nawet 150 metrów.

 

Photo Scape

TADŻ MAHAL

Tadż Mahal znajduje się w Agrze, w zachodniej części Niziny Gangesu. Jest on najsłynniejszą budowlą Indii. Budynek ma cebulasty kształt, z wieżyczkami na skrzydłach, środkowa kopuła ma 17,7 m średnicy i 24,5 m wysokości.

Tadż Mahal został wybudowany przez Szahdżahana, indyjskiego cesarza z dynastii Mogołów, dla uczczenia pamięci ukochanej żony Arjumand Banu Baygam, zwanej Mumtaz Mahal, co znaczy perła pałacu.

Mumtaz Mahal zmarła wkrótce po urodzeniu czternastego dziecka, a Szahdżahan ogłosił dwuletnią żałobę narodową: zakazał świętowania, słuchania muzyki, używania perfum, a także noszenia biżuterii.

Postanowił on także wybudować mauzoleum. Do pracy sprowadził architektów, rzeźbiarzy z Persji, Turcji i Samarkandy, z Wenecji natomiast pochodził dekorator wnętrz.

Prace nad mauzoleum zostały ukończone w roku 1648 roku, natomiast budowę otaczających budynków oraz perskiego ogrodu zakończono 5 lat później. Przy pracach brało udział 20 tysięcy robotników.

Tadż Mahal na całym świecie uważany jest za najcudowniejsze dzieło architektury indyjskiej, w Indiach uznane jest za świętość narodową, narodowe dzieło sztuki.

Photo Scape

MACHU PICCHU

Machu Picchu leży około 100 km od Cuzco, po wschodniej ścianie Andów Peruwiańskich, między szczytami Machu Picchu i Wayna Picchu na wysokości około 2300 m n.p.m. Odkrył je w 1911 roku amerykański profesor z uniwersytetu Yale - Hiram Bingham.

Machu Picchu było osiedlem Inków wzniesionym w połowie XV wieku. W latach 1537-38 Inkowie z niewiadomych powodów opuścili miasto.

W Machu Picchu archeolodzy odkryli liczne świątynie i budowle o charakterze religijnych. Jedną z takich budowli jest skalna platforma z granitowymi schodami, którą archeolodzy nazwali Intihuatana. Podobne budowle służyły Inkom jako zegary słoneczne.

W mieście znajduje się również dobrze zachowana Świątynia Słońca oraz półokrągła wieża z ołtarzem ofiarnym zwana Torreon.

Miasto było położone na różnych poziomach i żeby zachować dobrą komunikację Inkowie zbudowali liczne schody, które łącznie mają około 1200 stopni.

Z centralnej części osiedla wznosiły się setki tarasów uprawnych, na których Inkowie uprawiali ziemniaki, warzywa oraz zboża. Ziemia do uprawy pochodziła zapewne z położonej 500 metrów poniżej osiedła rzeki Urubamba.

Badania archeologiczne ujawniły, że miasto były zamieszkane głównie przez kobiety, które to najprawdopodobniej były ajillas - wybrane dziewczęta składane jako ofiary w obrzędach kultu Słońca. Machu Picchu jest uważana za sanktuarium Dziewic Słońca.

Photo Scape

PETRA

W sierpniu 1812 roku szwajcarski podróżnik i badacz Bliskiego Wschodu Johann Ludwig Burckhardt odkrył leżące pośrodku pustyni starożytne miasto, wykute w stromych ścianach wapiennych, zabarwionych odcieniami różu i czerwieni. Odkrytym na nowo miastem była Petra, która leży na terytorium dzisiejszej Jordanii.

Petra (po grecku skała) była dawną stolicą królestwa arabskiego plemienia Nabatejczyków. W IV w. p.n.e. to koczownicze plemię osiadło na otoczonym górami płaskowyżu, dostępnym jedynie przez wąskie przejście, nazywane Sik al-Barid.

W ciągu następnych trzech wieków Petra stała się ośrodkiem handlu na skrzyżowaniu dwóch wielkich szlaków handlowych: jeden łączył Zatokę Perską z Morzem Śródziemnym, a drugi Syrię z Morzem Czerwonym. Kupcy przybywali tam ze swoimi karawanami, by odpocząć, zaopatrzyć się w żywność i wodę, a także sprzedać część swoich towarów. Nabatejczycy czerpali dochody z podatków nałożonych na karawany, a także z ze świadczonych im usług. Z czasem sami mieszkańcy Petry zajęli się handlem, a miasto szybko się bogaciło. W tym okresie powstały liczne budowle, na zachodnich stokach masywu Dżabal asz-Szara wykuto wiele świątyń i komnat grobowych. Styl rzeźbiarski w jakim powstały budowle historycy sztuki określają jako symbiozę sztuki hellenistycznej i orientalnej.

Photo Scape

Największa świątynią w Petrze był tak zwany Deir, czyli monaster. Wykuty również w skale, na niewielkim wzniesieniu na północny zachód od centrum miasta. Na pierwszy rzut oka Deir przypomina Kasneh, choć jego ogromne rozmiary – wznosi się na wysokość 40 metrów – i położenie nieco na uboczu nadają mu jeszcze bardziej imponujący wygląd.

W 1985 roku Petra została dodana do Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO, a 7 lipca 2007 roku uczestnicy globalnego głosowania wybrali ją jednym z nowych siedmiu cudów świata.

Photo Scape

KOLOSEUM

Koloseum jest jedną z najwspanialszych budowli antycznych. Kiedyś demonstrowało potęgę Rzymu, dzisiaj budzi respekt i zachwyt zwiedzających.

Wspaniały amfiteatr, mieszczący się na terenach parku Domus Aurea Nerona, został wzniesiony przez cesarzy z dynastii Flawiuszów. Budowa rozpoczęła się w 72 roku za panowania Wespazjana i wykończona w 80 roku przez Tytusa, stąd też budowla zwana jest amfiteatrem Flawiuszów. Z kolei nazwa Koloseum pochodzi od ogromnego posągu Nerona o wysokości 36 m., który znajdował się w pobliżu amfiteatru.

Photo Scape

Koloseum jest budowlą na planie owalu o obwodzie 527 m., długości 188 m. i szerokości 156 m., z 4 kondygnacjami sklepionymi krzyżowo, doskonale przemyślanym systemem korytarzy, schodów i wentylacji. Elewacja zewnętrzna o wysokości 50 m podzielona była 4 rzędami arkad: dorycką, jońską, koryncką i zwieńczona wysokim murem z małymi oknami oraz pilastrami korynckimi, między którymi pierwotnie były zawieszone tarcze z brązu. Amfiteatr nie posiadał dachu, ale w czasie deszczu czy silnego słońca rozciągano nad trybunami i areną zasłonę (velarium).

Bogato dekorowane wewnętrzne korytarze prowadziły na widownię liczącą ponad 50 tysięcy miejsc siedzących, a także kilka tysięcy miejsc stojących. 80 wejść, w razie potrzeby umożliwiało bardzo szybkie opuszczenie amfiteatru.

PhotoScape

POMNIK CHRYSTUSA ZBAWICIELA

Pomnik Chrystusa Zbawiciela znajduje się w Rio de Janeiro na szczycie granitowego wzniesienia Corcovado o wysokości 710 metrów. Statua jest symbolem miasta, najbardziej imponującym i charakterystycznym elementem Rio de Janeiro.

W 1921 roku w całej Brazylii rozpoczęła się zbiórka pieniędzy na budowę pomnika Chrystusa, który miał upamiętnić setną rocznicę niepodległości państwa. Początkowo rozważano kilka projektów, między innymi gigantyczny krzyż, a także postać z kulą ziemską w dłoni. Ostatecznie wybrano pomysł Hectora da Silvy - olbrzymią statuę Chrystusa z rozpostartymi ramionami.

Głowę oraz ręce Chrystusa zaprojektował francuski rzeźbiarz polskiego pochodzenia Paul Landowski. Natomiast reszta ciała została stworzona przez architektów i inżynierów.

Statua mierzy 30 metrów wysokości i jest umiejscowiona na 7 metrowym cokole. Głowa ma 3,5 metra wysokości i waży 35 ton, każda z dłoni waży 9 ton, a odległość między dłońmi wynosi 23 metry.

Rzeźbia została zbudowana we Francji i przetransportowana następnie do Rio de Janeiro. Przed umieszczeniem pomnika na szczycie wzniesienia, wzgórze zostało obłożone steatytem.

Odsłonięcie Pomnika Chrystusa Zbawiciela miało miejsce 12 października 1931 roku. Dokonał tego projektant oświetlenia Guglielmo Marconi, który włączył oświetlenie z jachtu przycumowanego w porcie we włoskiej Genui.

PHOTOSCAPE

Ponowne odsłonięcie pomnika odbyło się po zainstalowaniu nowego oświetlenie, które zostało włączono przez papieża Pawła VI. Z okazji 50. rocznicy wzniesienia budowli, 12 października 1981 papież Jan Paweł II po raz kolejny dokonał odsłonięcie pomnika.

WIELKI MUR CHIŃSKI

Wielki Mur Chiński ma długość 2400 kilometrów, jest największą budowlą wzniesioną kiedykolwiek przez człowieka. Ciągnie się on od miasta Ciajükuan (Jiayuguan) u północnego podnóża gór Nan-Szan na wschód do miasta Szanhajkuan (Shanhaiguan) nad Morzem Żółtym. Poza głównym murem obronnym istnieje wiele murów biegnących równolegle do głównego lub otaczających określone miejsca.

Pierwsze fragmenty muru powstały w VI wieku p.n.e. Ochraniały one chłopów pracujących na polach przed atakami plemion nomadów. W III wieku p.n.e. za panowania Pierwszego Cesarza zjednoczonych Chin Cin Szy Huangti (Qin Shihuangdi) rozpoczęto poważne prace budowlane.

Za ponowanie Pierwszego Cesarza w pracach budowlanych brało udział około 300 tysięcy żołnierzy i 500 tysięcy chłopów. W późniejszym okresie w pracach uczestniczyło 1,8 miliona przymusowych robotników, głównie więzniów i chłopów, z których tysiące zmarło w czasie pracy.

Wielki Mur Chiński ma wysokość 5-10 metrów i szerokość 5-8 metrów. Co 100-200 metrów wznoszono wieżę obserwacyjną. Na całej długości muru jest ich około 20 tysięcy.

Przez wiele lat mur spełniał swoją funkcje obronną, jednakże w 1211 roku wódz Mongołów Czyngis-chan najechał Chiny.

Wielki Mur Chiński stanowi największą atrakcje turystyczną Chin. Każdego roku przyciąga on rzesze turystów, głównie w części na północny zachód od Pekinu.

PhotoScape