PETRA

W sierpniu 1812 roku szwajcarski podróżnik i badacz Bliskiego Wschodu Johann Ludwig Burckhardt odkrył leżące pośrodku pustyni starożytne miasto, wykute w stromych ścianach wapiennych, zabarwionych odcieniami różu i czerwieni. Odkrytym na nowo miastem była Petra, która leży na terytorium dzisiejszej Jordanii.

Petra (po grecku skała) była dawną stolicą królestwa arabskiego plemienia Nabatejczyków. W IV w. p.n.e. to koczownicze plemię osiadło na otoczonym górami płaskowyżu, dostępnym jedynie przez wąskie przejście, nazywane Sik al-Barid.

W ciągu następnych trzech wieków Petra stała się ośrodkiem handlu na skrzyżowaniu dwóch wielkich szlaków handlowych: jeden łączył Zatokę Perską z Morzem Śródziemnym, a drugi Syrię z Morzem Czerwonym. Kupcy przybywali tam ze swoimi karawanami, by odpocząć, zaopatrzyć się w żywność i wodę, a także sprzedać część swoich towarów. Nabatejczycy czerpali dochody z podatków nałożonych na karawany, a także z ze świadczonych im usług. Z czasem sami mieszkańcy Petry zajęli się handlem, a miasto szybko się bogaciło. W tym okresie powstały liczne budowle, na zachodnich stokach masywu Dżabal asz-Szara wykuto wiele świątyń i komnat grobowych. Styl rzeźbiarski w jakim powstały budowle historycy sztuki określają jako symbiozę sztuki hellenistycznej i orientalnej.

Photo Scape

Największa świątynią w Petrze był tak zwany Deir, czyli monaster. Wykuty również w skale, na niewielkim wzniesieniu na północny zachód od centrum miasta. Na pierwszy rzut oka Deir przypomina Kasneh, choć jego ogromne rozmiary – wznosi się na wysokość 40 metrów – i położenie nieco na uboczu nadają mu jeszcze bardziej imponujący wygląd.

W 1985 roku Petra została dodana do Listy Światowego Dziedzictwa UNESCO, a 7 lipca 2007 roku uczestnicy globalnego głosowania wybrali ją jednym z nowych siedmiu cudów świata.

Photo Scape